ډېر وخت کېږي چې د نجونو د کوروالي په اړه خبرې کېږي، خو لږ خلک د دې خبرې اصل ته رسېږي چې ولې ځینې ښځې د کوروالي په مهال زیات شدت او خوند احساسوي. که واده د زړه له مینې او رښتینې عاشقۍ سره شوی وي، نو ښځه په هر لمحه کې ځان په امن او د محبت په غېږ کې احساسوي.
کله چې میړه او ښځه دواړه یو بل ته په مینه کې ډوب وي، نو د بدن رازونه او د روح غوښتنې یې هم په ښه ډول یو بل ته څرګندېږي. د داسې واده په کور کې ښځه هېڅ شرم نه لري، ځکه چې هغې ته پته ده چې د هغې هره غوښتنه د میړه لپاره د مینې برخه ده.
په عاشقانه واده کې ښځه په کوروالي کې ځان ډېر ازاد محسوسوي. هغه له خپل میړه سره د زړه ټول احساسات شریکوي او همدا لامل دی چې په داسې وخت کې د خوند شدت څو چنده زیاتېږي. ښځه غواړي چې هر لمحه د میړه د لمس او بوسو لاندې وي.
ډېر خلک فکر کوي چې کوروالي یوازې د فزیکي اړتیا لپاره دی، خو که مینه پکې نه وي، نو خوند یې نیمګړی پاتې کېږي. عاشقانه اړیکه ښځه دومره نرم او حساس کوي چې د میړه هر حرکت یې زړه ته لاره جوړوي. دا لاره د خوند، خوږوالی او ارامۍ لاره ده.
کله چې ښځه په مینه ډکه وي، نو هغه د کوروالي په مهال د خپل بدن د هرې برخې لمس ته ځواب ورکوي. د هغې سترګې، شونډې، او ټول بدن د میړه لپاره یو ښکلی راز ګرځي چې یوازې د عشق په ژبه خلاصېږي.
په داسې عاشقانه لحظو کې ښځه هېڅکله د وخت تېرېدو ته پام نه کوي. هغه یوازې د خوند او د میړه په لاسونو کې ورکېږي. دا ورکېدنه ورته د ژوند تر ټولو لوی ارام او خوشالي برابروي.
په پای کې که واده د عشق او ریښتینې مینې نه وي، نو کوروالي هېڅکله هغه خوند نه ورکوي چې د مینې په کور کې ورکول کېږي. ښځه له شدت او خوند نه ډکه کوروالي یوازې هغه وخت تجربه کولی شي چې د زړه له مینې خپل خاوند ته ځان ورکړي او د میړه په لمس کې د ژوند ښکلا پیدا کړي.