هغه يوه ځوانه ښځه وه چې له خپلې خوښې هلک سره يې واده وکړ، خو کله چې د واده شپه راورسېده، نو يوه نوې وېره يې ټول بدن وپوښلو. هغه له جنسي اړيکو دومره وېرېده چې خپل مېړه ته يې د نږدې کېدو اجازه ورنه کړه.
دا وېره داسې ساده نه وه. د هغې ويره د ماشومتوب د تجربو او د جنسي خبرو د ناسم پوهاوي له امله رامنځته شوې وه. هغې ته تل دا ويل شوي وو چې جنسي اړيکې دردناک دي، او د نارينه آلت يو خطرناک شی ګڼل شوی و.
د واده وروسته، مېړه يې هڅه وکړه چې ورسره صبر وکړي، خو د ښځې وېره ورځ تر بلې زياتېده. کله چې دوی يو ځل د يو بل سره نږدې کېدو هڅه وکړه، هغې بې اختياره ژړا پيل کړه او د ځان ژغورلو هڅه يې کوله.
تر څو مياشتو پورې دوی دواړه د واده بشپړول نه شول کولی. دا حالت نه يوازې د ښځې پر ذهني روغتيا بد اثر وکړ، بلکې د دواړو تر منځ احساساتي واټن هم زيات شو. هغوی طبي مشورې ته لاړل، خو ښځه چمتو نه وه چې د خپل بدن د وېري پر ضد مبارزه وکړي.
وروسته له ډېر وخت او رواني درملنې نه، هغې ورو ورو خپل اندېښنې درک کړې. دا ويره يو رواني خنډ و، نه يو فزيکي ستونزه. که څه هم دا به ډېر وخت ونيسي، خو هغې ژمنه وکړه چې پر خپل ځان به کار کوي تر څو وکولی شي خپل واده بشپړ کړي.