هر سهار چې مې خاوند له خوبه راپاڅي، زه ورته دوه خواړه يو ځای تياروم. يو يې د زړو څخه جوړ شوی دی، چې د قوت لپاره ښه ګڼل کېږي، او بل د شاتو او مغزونو مخلوط، چې ما ته يوه مشرې سپارښتنه کړې وه. دی تل دا خواړه په مينه خوري، ما ته موسکی شي، او خپل ورځنی کارونه پيل کړي.
ما له پخوا دا عادت نيولی، ځکه چې ما ته احساس شوی و چې زموږ د ګډ ژوند حرارت ورو ورو کمېږي. هره شپه چې دی د کار ستړی کور ته راشي، زه د کور کارونه ژر پای ته رسوم، ځان ته پام کوم، او د خوب خونه د آرام فضا لپاره برابره وم. کله چې بستر ته راشي، دی يو ساعت نېغ کوروالی کوي، ما ته ګوري، مسکيږي، او وايي: “تا ته خو هېڅ نه ستړيا درځي؟”
زه يوازې خاندم او سر خوځوم. هغه نه پوهېږي چې دا ټول زما د کوچنيو خوښو او پام نتيجه ده. هره ورځ ورته پاملرنه کوم، د هغه قوت ته پام کوم، او تر ټولو مهمه، د ده لپاره د مينې احساس ژوندی ساتم.
