زه له هغه سره مینه لرم، خو هر ځل چې د کوروالۍ وخت راشي، یوه غټه ستونزه مخې ته راشي. خاوند مې ډېر چاغ دی، دومره چې کله غواړي راسره نزدې شي، خېټه یې مخه نیسي او سم نژدېوالی نه شي ممکن.
ما څو ځله هڅه کړې چې د موقعیت بدلولو سره دا ستونزه حل شي، خو بیا هم خېټه یې دومره لویه ده چې زما شرمګاه ته رسېدنه نه شي کولی. کله چې کوروالی پیل شي، زه هیڅ ډول خوند نه اخلم، یواځې یو فشار احساسېږي او بس.
زه یې نه خفه کوم، ځکه پوهېږم چې دا چاغوالی ممکن د ژورې ستونزې نښه وي. خو زه هم یو انسان یم، زما هم اړتیاوې دي، زه هم غواړم احساس وکړم چې خاوند مې زما بدن ته رسېږي او دواړه خوند واخلو.
کله ناکله پټه ژړا راځي، ځکه زه دا احساس لرم چې زه ورته بشپړه ښځه نه یم، یا هغه نشي کولای زما سره د ښځې په توګه چلند وکړي. دا یوازې فزیکي فاصله نه ده، دا احساسي فاصله هم پیدا کوي.
ما څو ځله د دې خبرې یادونه ورته کړې، خو هغه یا خفه شي یا موضوع بدله کړي. اوس مې دا هم نه پرېږي چې څنګه بیا ورسره دا موضوع شریکه کړم، ځکه چې نه غواړم دا حس ورکړم چې زه له ده څخه کرکه لرم.
زه دا نه وایم چې هغه دې بېخېټه شي، خو لږه هڅه یې باید وکړي چې زموږ اړیکه روغه پاتې شي. که دا وضعیت همداسې دوام وکړي، زه وېرېږم چې زموږ ترمنځ نژدېوالی له منځه ولاړ شي.