په پخوانیو زمانو کې، د کوروالي طریقې د ټولنیزو ارزښتونو، دودونو او اعتقاداتو تر سیوري لاندې وې. خلکو د دې عمل لپاره ځانګړي اصول درلودل، چې د ښځې او خاوند ترمنځ اړیکې ته یې بڼه ورکوله. د دې طریقو له مخې، نارینه به د کوروالي د ترسره کولو ابتکار کاوه، او ښځې ته به د انتظار، صبر او انکار درلودو توصیه کېده، تر څو دا عمل د ټولنیزو توقعاتو سره سم وشي.
کله چې به د کوروالي عمل پای ته رسېده، ښځې ته دا ذهنیت ورکول کېده چې باید د دې اړیکې دوام ته لېواله ښکاره شي. د یو شمېر دودیزو باورونو له مخې، ښځه باید د خاوند د توجه جلبولو لپاره خپله اړتیا څرګنده کړي، آن که دا په زاري کولو هم تمامېږي. دا مفکوره د پخوا زمانې د ټولنیز جوړښت انعکاس و، چیرې چې ښځې ته د صبر، حیا او انتظار صفتونه منسوبېدل.
دا طریقه، که څه هم د پخوانیو ټولنو یوه عامه لاره وه، خو د وخت په تېرېدو سره بدله شوه. نن ورځ، د کوروالي اړیکه د دواړو شریکانو ترمنځ د متقابل تفاهم او رضایت پر بنسټ ولاړه ده. ښځې او نارینه دواړه کولای شي خپلې غوښتنې په خلاص زړه سره شریکې کړي، پرته له دې چې زاري یا انتظار ته اړتیا وي.
د انساني اړیکو د تکامل له امله، د کوروالي مفاهیم او طریقي هم وده کړې. که څه هم پخواني دودونه لا هم په ځینو ټولنو کې رواج لري، خو د عصري فکر پراخېدو سره، اوسنی نسل هڅه کوي چې د اړیکو بنسټ د ازادې ارادې، احترام او متقابل درک پر اساس تنظیم کړي، نه د زاري او مجبوریت پر بنسټ.
