زما د واده شپه وه، د خوښۍ او هیجان احساس مې درلود، خو یو نازک تشویش هم راسره و. کله چې مېړه مې کوټې ته راغی، ما تمه درلوده چې زموږ تر منځ به هغه نږدې والی رامنځته شي چې هره ناوې یې تمه لري. خو هغه یوازې غلی په بستره کې کېناست، ما ته یې وکتل، موسکی شو، او بیا یې سترګې ښکته واچولې. ما فکر کاوه چې شاید دی هم لږ شرمیږي، نو ما انتظار وکړ، خو هغه د څنګ نه هم نه راټولیده.
شپه تیره شوه، خو هغه راباندې نږدې نه شو. ما له ځانه پوښتنې کولې، اندېښنې مې زیاتې شوې. سبا چې مې له نږدې ورسره خبرې وکړې، پوه شوم چې خبره تر هغې ژوره ده چې ما فکر کاوه. هغه خپل سر ښکته نیولی و، او ورو ورو یې راته وویل: “زه نشم کولی…” دا څو کلمې وې، خو زما د زړه سلګونه پوښتنې یې راپورته کړې.
ما فکر کاوه چې شاید د واده ستړیا یا احساساتي فشار وي، خو ورځې په تېرېدو شوې، او زموږ تر منځ واټن هماغسې پاتې و. ما احساس کاوه چې زه یواځې یم، یو ډول بې وسه، خو بیا مې پریکړه وکړه چې دا موضوع یوازې په شکونو حل نه شي. ما باید حقیقت وپېژندلو، خو ایا هغه به چمتو وای چې دا راز راسره شریک کړي؟
