په روژه کې د شپې هغه شېبې ډېرې ځانګړې وي چې ښځه د خپل خاوند د نږدېوالي سخت احساس کوي. د ورځې اوږده روژه، فزيکي کمزوري، او د ذهني فشارونو وروسته، بدن او روح دواړه يو تسکين ته اړتيا لري. په ځانګړي ډول، کله چې ښځه د محبت، مينې، او نازولو تنده احساسوي، نو زړه يې ورته خوږ خوږ کېږي، او د خاوند حضور ته يې سخته ليوالتيا پيدا کېږي.
دا جذبه يوازې فزيکي اړخ نه لري، بلکې د مينې، تعلق، او روحي تسکين يوه نازکه غوښتنه هم ده. ښځې، چې د ورځې اوږد ساعتونه د کورني مسؤليتونو او عبادتونو ترمنځ تېروي، د شپې هغه خاص شېبې غواړي چې د خپل خاوند له مينې او پاملرنې برخمنې شي. کله چې خاوند دا حالت وپېژني، د خپلې مېرمنې احساسات درک کړي، او د هغې له ليوالتيا سره مهربانه چلند وکړي، نو دا د دواړو لپاره د مينې يو ښکلی تسلسل رامنځته کوي.
په داسې شېبو کې که خاوند د خپلې مېرمنې جذبه و نه درک کړي يا بې پروا پاتې شي، نو ښځه په ذهني لحاظ بې قراره کېږي. دا احساس کله ناکله د خفګان، سوړوالي، او حتی د ناخوښۍ سبب هم کېدای شي. ځکه خو د خاوند لپاره اړينه ده چې د خپلې مېرمنې احساسات له نظره و نه باسي، او هغه وخت چې ښځه ورڅخه مينه غواړي، ورته متوجه وي.
مينه، محبت، او روحي تسکين يوازې فزيکي نږدېوالی نه دی، بلکې د يو بل د احساساتو درک، نرمې خبرې، او د مينې ډک چلند هم پکې شامل دي. که خاوند او مېرمن دواړه د يو بل احساسات درک کړي او د شپې په هغه وخت کې، چې ښځه يې سخت ليواله وي، يو بل ته ځان ځانګړی کړي، نو د دوی ترمنځ محبت لا پياوړی کېږي، او د روژې برکتونه يې لا زيات خوندورې تجربې ته بدلوي.
