کله چې يوه مېرمن له خپل خاوند سره د خپلو تېر ژوند په اړه رښتينې خبرې کوي، دا د دواړو تر منځ د باور يو ستر ازموينه ده. د ماضي اړيکو يادول، که هر څومره ډېر وي، د يوې ژورې جرئت غوښتنه کوي. ځينې خلک دا کار د خپل وجدان د ارامولو لپاره کوي، ځينې بيا د راتلونکو ګډو پلانونو لپاره صداقت اړين بولي.
د دې کيسې ښځه هم همدا پرېکړه وکړه. هغې خپل خاوند ته وويل چې پخوا يې د ډېرو نارينه وو سره اړيکې لرلې. داسې خبره د هر چا لپاره عادي نه ده، خو د هغې لپاره دا د پټ راز نه ساتلو او د خپل راتلونکي ژوند د شفافيت معنا لرله.
خاوند لومړی حيران شو، ځکه دا ډول معلومات د هر سړي لپاره د هضمولو وړ نه وي. خو د هغه عکسالعمل د هغې د توقع خلاف و. پر ځای د قهر يا قضاوت، هغه د خپلې مېرمنې د زړورتيا ستاينه وکړه او ويې ويل چې د ماضي تېروتنې يا تجربې د اوسني ژوند تعريف نه کوي. د هغه لپاره تر ټولو مهمه دا وه چې مېرمن يې رښتيا وايي او د ګډ ژوند ارزښت ساتي.
دغه خبرې د دواړو تر منځ د باور يو نوی باب پرانيست. مېرمنه پوهه شوه چې رښتينولي څومره ځواک لري، او خاوند يې وپوهېده چې د ژوند شريک ته د قبلولو او درک ورکولو ارزښت څومره لوی دی. دا پېښه د هغوی د اړيکې بنسټ لا ټينګ کړ، ځکه چې هغوی زده کړل چې ماضي ته په درناوي سره کتل او په اوس کې ژوند کول يو باثباته راتلونکی جوړ کړ.