زما د واده لومړني کلونه د مينه او تفاهم ډک وو، خو يو ځانګړی اړخ يې تل زما لپاره د پام وړ پاتې شو. زما خاوند سنت نه دی، او دا موضوع د کوروالي پر مهال زموږ لپاره يو ډول ځانګړی احتياط غوښت. ما تل هڅه کړې چې دا واقعيت زموږ د ژوند د نورو خوښيو په وړاندې خنډ نه شي.
کله چې موږ يو له بل سره نږدې کېږو، زه په ډېره مهربانۍ او نرموالي سره د هغه ملاتړ کوم. د ده د بدني جوړښت له امله، کله ناکله زما د لاس مرسته ضروري وي تر څو هر څه په ارامۍ سره ترسره شي. دا کار زما لپاره د کومې ناراحتۍ سبب نه کېږي، بلکې زه دا د خپلې ميني يوه برخه ګڼم.
زما خاوند هم د دې حالاتو په اړه پوره درک لري او تل هڅه کوي چې زما راحت او رضايت لومړيتوب وګڼي. موږ دواړه پوهېږو چې د يوې کورنۍ نېکمرغي يوازې په فزيکي اړخ پورې محدوده نه ده، بلکې د يو بل احساساتي درک او د يو بل عزت ډېر مهم دی.
د وخت په تېرېدو سره، زموږ دا تجربه موږ ته د صبر، تفاهم او يو بل ته د پوره باور درس راکړی دی. د دې ځانګړي حالت له امله زموږ اړيکه لا پياوړې شوې، ځکه موږ دواړه يو بل ته د اړتیا پر وخت د مرستې ورکولو احساس لرو.
زما لپاره دا يو عادي او طبيعي ژوند دی. موږ يو بل ته داسې مينان يو چې د هر ډول بدني توپيرونو پر ځای د زړه او روح اړیکه لومړيتوب لري. د دې هر څه تر شا زموږ يو بل ته درناوی، مينه او پياوړی اعتماد دی، چې زموږ ګډ ژوند ته ځانګړې ښکلا وربخښي.