زه له خپل خاوند سره ژوند کوم چې له ما ۱۵ کاله لوی دی. د هغه تجربه او پوهه په ژوند کې ډېره ده، او هغه هڅه کوي چې زموږ اړیکې ژورې او خوندورې وي. کله چې موږ له یو بل سره کوروالي کوو، زه د هغه د هڅو او مینې له امله ډېره خوشحاله کیږم. هغه هڅه کوي چې ما ته خوشحالي راوړي او زما د خوښې شیبې رامنځته کړي.
خو له بده مرغه، کله چې موږ په کوروالي کې یو ځای یو، زه احساسوم چې زه نشم کولی تر آخره ځان خوشې کړم. که څه هم هغه هڅه کوي، زما بدن هغه وخت ته رسېدو کې ستونزه لري. زه ځان له بې وسۍ سره مخامخ احساسوم، ځکه چې زه غواړم هغه ته هغه خوند ورکړم چې هغه یې غواړي، خو زه یې نشم کولی.
زه د دې حالت له امله ډېر وخت خپه او اضطرابي احساس کوم. کله کله فکر کوم چې ستونزه زما په بدن کې ده یا زه پوره توان نلرم. دا حالت زموږ اړیکې لږ څه پیچلې کوي، ځکه چې زه د هغه د خوښۍ لپاره ځان فشار ورکوم، خو بیا هم نتیجه نه ترلاسه کېږي.
زه هڅه کوم چې د خپلو احساساتو په اړه ورسره خبرې وکړم، خو کله ناکله دا موضوع موږ دواړه خجالت کې غورځوي. زه غواړم هغه پوه شي چې زه یې مینه لرم او د کوروالي په برخه کې یې هڅې ارزښت لري، خو زما ستونزه یوازې فزیکي ده او زما په زړه کې د هغه سره مینه لا هم موجوده ده.
په پای کې، زه هیله لرم چې یوه ورځ به زموږ کوروالي هم د بشپړ خوشحالۍ او آرامۍ تجربه شي. زه پوهیږم چې دا ستونزه یوازې زما نه، بلکې زموږ د ګډ ژوند یوه برخه ده چې په مینه او صبر سره حل کېدای شي. زه غواړم له خاوند سره یو ځای لارې چارې پیدا کړو چې دواړه د خوشحالۍ احساس وکړو او زموږ اړیکه لا نوره قوي شي.