زه يوه هندۍ پېغله يم چې پنځه کاله کېږي واده مې کړی، خو تر ننه مې له خپل خاوند سره د جنسي اړيکې پر مهال يو ځل هم انزال نه دی راغلی. هر ځل چې کوروالی کوو، زه داسې احساس کوم لکه يو کار چې يوازې د خاوند لپاره وي، زما لپاره پکې هېڅ خوند نه وي.
خاوند مې ډېر ژر انزالېږي او زما احساسات ته هېڅ پام نه کوي. کله چې هغه خپل کار خلاص کړي، بس مخ اړوي او ويده کېږي. ما څو ځله هڅه کړې چې ورسره دا خبره شريکه کړم، خو هغه يې يا جدي نه نيسي او يا هم وايي چې ښځې ته انزال ضروري نه دی.
زه ډېری وختونه د کوروالۍ وروسته خپله تشه پخپله ډکوم. ځم تشناب ته، هلته پخپل لاس ځان انزال کوم. دا کار که څه هم ماته موقتي راحت راکوي، خو ژور زړهبدې احساس هم راکوي. زه وايم ولې مې خاوند دومره بېپروا دی؟ ولې نه غواړي چې زه هم خوند واخلم؟
د دې ستونزې له امله زه نور ځان تنها او بېقدره احساسم. زه دا واده د احساس، مينې او ملګرتيا لپاره کړی و، خو اوس داسې ښکاري چې دا يوازې د جنسي اړتياوو د پوره کولو وسيله ده — البته يوازې د خاوند لپاره.
ما څو وارې له خپلو نږدې ښځينه دوستانو سره دا موضوع شريکه کړې، هغوی هم ورته تجربې لري. دا ښکاره کوي چې زموږ ټولنه لا هم د ښځې جنسي احساساتو ته دومره ارزښت نه ورکوي، او دا موضوع ډېر وخت شرم ګڼل کېږي، چې بايد نه وي.
زه غواړم چې ښځې دا حق ولري چې د خپل بدن، احساساتو او خوند لپاره ودرېږي. کوروالی يوازې د نارينهوو لپاره نه دی. زه به نور چوپ نه يم. زه غواړم خپل ژوند بېرته خپل کړم، د خوند، مينې او درناوي سره.